Een verlegen meisje dat moeite had om ruimte in te nemen. Dat de wereld overweldigend vond. Heel intuïtief en gevoelig was. In de kleuterklas niet om een ander kleurpotlood durfde te vragen. Liever onzichtbaar was en de neiging had om zich terug te trekken. Al vanaf jonge leeftijd lichamelijke klachten ontwikkelde en zich vaak eenzaam voelde. Dat meisje was ik. Ik voelde een diepe eenzaamheid en leegte die ik niet kon thuisbrengen.
Door de jaren heen raakte ik steeds verder van mezelf verwijderd en was ik aan het overleven in plaats van leven.
Ik was altijd alert en afgestemd op wat anderen nodig hadden. Ik paste me aan, hield me op de achtergrond en wilde het iedereen naar de zin maken. Ondertussen raakte ik steeds verder verwijderd van mezelf, van mijn gevoel en verloor ik de connectie met mijn lichaam.
Altijd bleef dat eenzame, onbestemde gevoel op de achtergrond aanwezig. Onbewust deed ik mijn best om sterk te zijn, me aan te passen en vooral niet teveel ruimte in te nemen. Ik voelde me vaak anders en alleen. Alsof ik mezelf kwijt was, zonder écht te weten wie ik was. Een diep innerlijk weten in mij wist dat er iets onder zat, al kon ik er nog geen woorden aan geven.
Ook mijn lichaam begon steeds meer signalen te geven. Vanaf jonge leeftijd had ik al te maken met vermoeidheid, spanning en angsten. Alles kostte me meer energie. Tijdens mijn jeugd kwamen daar ook pijnklachten bij en uiteindelijk kreeg ik de diagnose fibromyalgie. Chronisch ziek zijn had veel impact op mijn leven. Toch voelde ik altijd al: het wil me iets vertellen.
Mijn lichaam gaf duidelijk aan dat ik niet langer op deze manier kon doorgaan. Doordat ik niet precies wist wat er met me aan de hand was, probeerde ik toch vol te houden en positief te blijven. Tegelijkertijd voelde ik me leeg, verdwaald en eenzaam. Alsof ik rondjes liep in een doolhof waar ik maar niet uit kon komen.
'Jarenlang dacht ik dat het kwam doordat ik hoogsensitief was. Het verklaarde veel en het gaf me erkenning, maar in de onderstroom voelde ik dat er nog iets anders speelde.'
In die onderstroom bleef er iets aan me trekken. Een gevoel dat er meer was, iets wat nog gezien mocht worden. Voor het eerst kreeg dat gevoel woorden toen ik tijdens de opleiding tot Energetisch Gezinstherapeut in aanraking kwam met het thema: alleengeboren tweeling. Alleen al erover lezen bracht veel herkenning teweeg. Mijn lichaam reageerde direct, er werd iets in mij geraakt. Het resoneerde op een diepere laag en meteen vielen er al puzzelstukjes op hun plek.
Tijdens de opleiding mocht ik laagje voor laagje afpellen. Ik ontdekte dat ik geen alleengeboren tweeling was maar een alleengeboren zesling. Ineens klikte het en alles viel op zijn plek. Het gaf me veel herkenning en erkenning voor wat ik in mijn leven had meegemaakt en ervaren. Ik kreeg antwoorden op mijn vragen over het gevoel van eenzaamheid en waarom het leven soms zo zwaar aanvoelde.
Onbewust droeg ik niet alleen mijn eigen verhaal, lot en leven, maar ook de rugzakjes van vijf andere zieltjes met me mee. Deze onzichtbare lasten hadden ongemerkt veel invloed op hoe ik me voelde, hoe ik handelde en welke keuzes ik maakte. Zonder dat ik het zelf besefte. Ook ontdekte ik dat ik het helpertje was. Dat ik mee sprong voor de ander, zonder zelf de intentie te hebben om geboren te worden.
Door die ontdekking begreep ik waarom ik mezelf steeds op de achtergrond hield of mezelf verstopte. Het bracht helderheid over waarom ik mijn hele leven in de schaduw liep, op het pad van een ander, in plaats van mijn eigen levensweg te bewandelen. Het inzicht wat ik kreeg: ‘Hoe kan een ander mij écht zien, als ik mezelf niet volledig zie en bestaansrecht geef?’
Met NEI therapie en systemisch werk kreeg ik de ruimte om te helen wat zich al in de baarmoeder had vastgezet. Lang verborgen emoties en oude pijn mochten eindelijk worden gezien en losgelaten op diepere lagen. Eindelijk kregen mijn gevoelens woorden. Dat wat ik al die tijd onbewust had gevoeld. Wat lag opgeslagen in mijn onderbewustzijn, in mijn cellen, in de wijsheid van mijn lichaam. Wat zachtjes aan me trok vanuit de onderstroom, wachtend op erkenning en bevrijding.
Dit proces gaf me helderheid, innerlijke rust en kracht. Het bracht me dichterbij mezelf en hielp me om met meer vertrouwen mijn plek in de wereld in te nemen. Ook kon ik mezelf eindelijk de erkenning en het bestaansrecht geven die ik nodig had om me compleet te voelen en steeds meer mijn eigen, authentieke pad te bewandelen.
Laagje voor laagje ben ik nog aan het verwerken wat er ligt opgeslagen in relatie tot het alleengeboren zesling thema. Het is zo’n waardevol proces en het brengt me terug bij mezelf, bij wie ik in essentie ben. Dat is voor mij de reden om me verder te gaan specialiseren in dit thema, zodat ik mijn eigen proces kan verdiepen én anderen mag ondersteunen in deze waardevolle en helende reis.
Een reis die je terugbrengt bij jezelf en bij het pad dat écht goed voelt voor jou. Die je uitnodigt om naar binnen te keren en laag voor laag los te laten wat je niet langer dient. Hierdoor vind je herkenning in wat jou blokkeert en bevrijd je jezelf daarvan, zodat je weer in verbinding komt met je authentieke zelf.